به چه حقی دستت را بلند می‌کنی؟ قصد خودنمایی داری یا واقعا می‌خواهی مشارکت
کنی؟
بالاخره که مردم چهره‌ی واقعی‌‌ات را خواهند دید.
آنها خواهند گفت که تو به اندازه‌ای که خودت فکر می‌کنی خوب نیستی.
متقلب بودن و بی‌عرضه‌گی‌ِ تو بر همگان آشکار خواهد شد.
به این پدیده‌ی روانی، سندروم خودنالایقپنداری (Imposter Syndrome)گفته می‌شود. یک مصیبت تمام
عیار که در هر مرحله از زندگی و برای همه می‌تواند پیش بیاید.
مخصوصاً برای کسانی که به رهبری و کارهای خلاقانه می‌اندیشند.
حقیقت این است که شما یک خود‌نالایق‌پندار هستید.
همه‌ی ما این‌گونه‌ایم.
این یک حقیقت غیر قابل انکار است.
شما نمی‌توانید از عالی‌بودنِ ایده‌ی تازه‌ی خود مطمئن باشید و هیچ گارانتی
درباره‌ی اینکه رهبری شما جواب خواهد داد وجود ندارد. شما از اینکه مشارکت‌تان منجر
به گشایشی خواهد شد نیز اطمینان ندارید.
ولی به هرحال همکاری می‌کنید، نه به خاطر این که بی‌نقص هستید بلکه به
خاطر سخاوتمندی که دارید.
پس باخود بگویید: من یک خود‌نالایق‌پندار هستم ولی...
ولی برای مشارکت کردن، اظهار وجود، اعلام آمادگی و رهبری، اهمیت زیادی
قائلم.
ما به افرادی مثل شما نیاز داریم.
نظرات
ارسال یک نظر