چطور است درب سالن سخنرانی (lecture) را
تخته کنیم؟
تجربه‌ی کلاس‌های درسی معمولی
در دوره‌ی دبیرستان و دانشگاه، از اساس با شکست مواجه شده است، ولی یک راه حل ساده
دارد.
اخیرا Susan Dynarski ، استاد دانشگاه میشیگان، توضیحاتی
را درباره‌ی علل ممنوع‌کردن استفاده از لپ‌تاپ موقع سخنرانی‌اش بیان کرده است.
در حال حاضر اطلاعات وسیعی
در مورد کاهش سطح یادگیری هنگام سخنرانی‌ها منتشر شده‌است که در آنها، شرکت‌کنندگان
بصورت همزمان از لپ تاپ استفاده کرده‌اند. دلایل، قابل درک هستند و من بخاطر جرأتی
که این استاد در ممنوع‌کردن لپ‌تاپ به خرج داده، او را تحسین می‌کنم.
ولی ایشان واقعیت مهمی را
فراموش کرده‌اند.
اصلا سخنرانی به چه دردی می‌خورد؟
چرا برای عده‌ی قلیلی از دانشجویان،
جلسه‌ی سخنرانی ترتیب دهیم و از آنها انتظار داشته‌باشیم که از سرعت‌شان بکاهند، با
دقت گوش دهند و همگام با دیگران، یادداشت‌برداری‌های خوبی انجام دهند؟
ما پیش از این، سخنرانی می‌کردیم
چون سخنرانی یک شیوه‌ی بیان تفکر برانگیز، منطقی و پژوهش‌شده‌ای بود و مقادیر زیادی
از اطلاعات را در زمانی معقول منتقل می‌کرد. قبل از ظهور تکنولوژی، بهترین روش برای
این کار، سخنرانی زنده بود.
ولی امروزه؟
کاری شبیه پخش سریال جنگ ستارگان،
هر شب، سر ساعت مشخص و برای همه‌ی افراد است که با عقل جور در نمی‌آید.
چرا بجای آن، سخنرانی خود
را ضبط نمی‌کنیم تا دانش‌آموزان بین خودشان به اشتراک بگذارند؟ بگذارید آنها وقت مناسب
برای تماشای سخنرانی را مطابق برنامه‌ریزی خودشان بچینند؛ با سرعت پخش دوبرابر حد معمول
یا شاید سرعت پخش نصف آن. اجازه دهید نگاه دقیق‌تری به مسائل بیاندازند، بخوبی و سرِفرصت
یادداشت‌برداری کنند و بخش‌های غامض را برای خودشان بازآفرینی و بازبینی کنند.
آنها را به چالش بکشید تا
سخنرانی را بررسی کنند و سپس فقط برای بحث و تضارب آراء به کلاس بیایند.
حتی بهتر از آن، اگر سخنرانی
را بصورت ویدیو یا متن و در قالب دیجیتال عرضه کنید، آنرا بدون هیچ هزینه‌ای در اختیار
دانشجویانی در آفریقا یا سوییس هم قرار داده‌اید....
وقتی بهترین سخنرانان جهان
به چنین حجم وسیعی از دانشجویان در کل دنیا دسترسی دارند، نتیجه‌ی کار مافوق‌تصور است.
ما نمی‌خواهیم کودکان‌مان
از ما سوالات سخت بپرسند؛ پس برای آنها سخنرانی می‌کنیم....
بطور متوسط هر ساعت سخنرانی
در دانشگاه، ۱۰۰ دلار به ازای هر دانشجو هزینه دارد. بدهی
کلانی که بازپرداخت آن ده‌ها سال به طول می‌انجامد و حتی ۵ درصد این زمان گران‌بها نیز صرفِ گوش‌دادن به سخنرانی استاد نمی‌شود. تصور
کنید هر دانشجو مبلغ ۱۰۰ دلار، قبل از شروع سخنرانی روی میز سخنران
قرار می‌دهد.
ما در سمینارهای بازاریابی
کشف کرده‌ایم که تمرکز روی ۸ دقیقه سخنرانی ویدیویی منجر به ساعت‌ها
بحث و تعامل در شرکت‌کنندگان می‌شود و برای ایجاد تغییر در آنها کافیست.
ما نباید زمان ارزشمند یک
استاد را برای سخنرانی‌های یکسویه هدر دهیم.
ممنوع‌کردن استفاده از لپ‌تاپ
در سخنرانی‌ها، راه حل نیست. اینک زمان آن فرا رسیده است که «سخنرانی» را در کلاس‌های
درسی ممنوع اعلام کنیم.
نظرات
ارسال یک نظر