وقتی یک سیستم راه میاندازید،
بهتر است همیشه به این فکر کنید که اگر این سیستم از کار بیافتد چه اتفاقی خواهد افتاد؟
بسته به اینکه عدم کارکرد
سیستم چه هزینهای را به شما تحمیل کند، میتوانید درجه سختجان بودن (resilience) سیستمتان را افزایش دهید.
عدم کارکرد سیستم، همیشه یک
فاجعه نیست. اگر توستر شما کار نکند، مسأله بزرگی پیش نمیآید ولی اگر در حال انجام
ماموریتی در کره ماه باشید، داشتن چند کپسول اکسیژن بیشتر، حتی اگر هزینه حملشان بالا
باشد، تصمیم عاقلانهای خواهد بود.
هنگام سازماندهی یک سیستم،
مرتکب دو اشتباه میشویم:
یک ) درباره اعتماد به سیستممان
بیشازحد خوشبین هستیم و هزینه زندگی بدون آن را ناچیز میپنداریم. مثلاً زیرساخت اینترنت
فعلی ما از همین دسته است.
دو ) برعکس، درباره احتمال
شکست و هزینهای که روی دستمان خواهد گذاشت، بیشازحد بدبین هستیم. این بدبینی منجر
به مهندسی افراطی چیزها یا پرداخت هزینه بسیار زیاد برای ترک آن میشود. جلیقه نجاتهای
هواپیما مثالهایی از این دستهاند. دلیل بالا بودن هزینههای پزشکیمان نیز همین اشتباه
است.
یک مهارت مفید در تصمیمگیری
اجرایی، توانایی شرح و بسط معنای سختجان بودن و هزینه شکست با روشهای غیر احساسی است.
مخصوصاً وقتی انجام دقیق آن سخت باشد.
نظرات
ارسال یک نظر