بله کار خوشایندی نیست.
در بهترین حالت می‌توانیم
نیم‌نگاهی به ترس‌هایمان بیاندازیم.
در حد یکی دو ثانیه.
شعله‌‌های ترس در وجودمان
چنان زبانه می‌کشند که فکر می‌کنیم اگر واقعاً با آنها روبه‌رو شویم، احتمالاً کورمان
کند.
البته شاید ما فقط چنین می‌پنداریم
که داریم به ترس‌هایمان نگاه می‌کنیم ولی در واقع داریم حواسمان را پرت می‌کنیم و تنها
به سایه‌ای از آنچه ما را عقب نگه‌داشته است می‌نگریم.
چون اگر حقیقتاً یک‌بار بی‌پرده
با ترس‌هایمان رودررو شویم، آنها کم‌رنگ خواهند شد و حتی شاید ناپدید شوند.
نظرات
ارسال یک نظر