رابطه قیمت و تاثیرگذاری،
به راحتی قابل فهم است. بهتر (better) یعنی کیفیت بیشتر و کیفیت چیزیست مرتبط
با کارایی (performance).
درست نیست.
کیفیت به معنای خوب‌بودن (goodness) نیست.
کیفیت یعنی پیوستگی و پایداری
مشخصات.
کیفیت یعنی پایبندی به وعده‌ها
[وفای به عهد با مشتری]
لاکچری بودن هیچ ربطی به کیفیت
ندارد. یک لباس لاکچری، بادوام‌تر، خوش دوخت‌تر، قابل اعتمادتر، قابل شستشو‌تر یا مقاوم
در برابر باران یا حتی راحت‌تر برای اتو کشیدن نیست.
لاکچری یعنی گران‌تر از قیمت
واقعی.
لاکچری یعنی کمیاب.
لاکچری بودن، علامت‌دادن به
دیگران است تا متوجه شوند شما چیزی خریده‌اید که فایده‌ای فراتر از کاربرد معمولی‌اش
دارد.
کیف «لویی‌ویتون» کمکی برای حمل بهتر وسایل
به شما نمی‌کند. اسپیکرهای «Devialet Stereos» صدا را بهتر نمی‌کنند. در رستوران‌های گرانقیمت،
خوراک مغذی‌تری ارائه نمی‌شود.
در همه موارد، آنچه فروخته
می‌شود فقط یک «احساس» است. احساس دستیابی به یک ویژگی یا موقعیت کمیاب.
اگر یک کالای لاکچری می‌فروشید
در حالی که درگیر یک بحث و جدل بر سر قیمت هستید، احتمالا نکته فوق را فراموش کرده‌اید.
قیمت کالای لاکچری، برای شخص
خریداری که ارزش آن «احساس» برای او بیشتر از پولی است که می‌پردازد، رقم ناچیزی است.
پینوشت
یاد این پست از محمدرضا شعبانعلی افتادم:
نظرات
ارسال یک نظر