آیا ۵۰ میلیاردر برتر امروز، شادتر و خوشبخت‌تر
از ۵۰ ثروتمند برتر ۲۰ سال قبل هستند؟
احتمالا نه.
ولی هنوز هم آنها ثروت‌شان
را بمراتب بیشتر از ۲۰ سال قبل کنترل و محافظت می‌کنند.
اگر در یک قرار ملاقات، در
خیال‌انگیزترین و خاص‌ترین رستوران پورتلند حاضر شوید، از اینکه تجربه‌ی ویژه‌ای داشته‌اید،
کاملا راضی و خشنود می‌شوید. در حالی که اگر همان زمان در رستورانی واقع در لس‌آنجلس
باشید، احتمالاً احساس ناامیدی خواهید کرد. چون با اینکه غذا همان است ولی موقعیت فرق
کرده است.
کشتی‌های تفریحی با هم فرقی
ندارند، مگر اینکه ما آنها را با واژه‌های «بهتر» نسبت به موقعیت‌مان بسنجیم. هرچند
اگر کسی قبلا کشتی تفریحیِ مدل بالایی داشته باشد، کشتی مدل پایین زیاد برای او جذاب
نخواهد بود. مگر نه؟
به همین دلیل است که افراد
جاه‌طلب باید خودشان را کنترل کنند.
هواپیمای جت سسنا X ، می‌تواند با سرعت ۷۱۱ مایل بر ساعت پرواز کند. اهمیتی ندارد که چقدر بابتش
می‌پردازید، به هر حال شما نمی‌توانید یک هواپیمای جت با سرعت ۸۰۰ مایل بر ساعت بخرید. چون هم قوانین فیزیک و هم قوانین
بمب‌های مافوق صوت، این کار را دستکم با تکنولوژی امروز، برای ما غیرممکن کرده‌اند.
نتیجه اینکه صاحبان سسنا X ،
موقع رسیدن به سرعت ۷۱۱ راضی و خوشنود می‌شوند.
اگر خوشبختی را یک بُعدی اندازه
بگیریم، دو خطر به وجود می‌آید:
اول اینکه شما به راحتی ناامید
خواهید شد. چون با به حداکثر رساندنِ فقط یک شاخص، همزمان شانس ترک آن را هم افزایش
می‌دهید.
خطر دوم آنست که با اینکه
احتمال موفقیت شما در رسیدن به اوج وجود دارد ولی بعد از آن می‌خواهید چه کنید و با
چه چیز خوشبختی‌تان را بیابید؟
ما وقتی برای افرادی که برای
بُردن، باهم در رقابت هستند، مسیرهای مثبتی خلق کنیم، پیشرفت خواهیم کرد. وقتی افرادی
بر سرِ ساختن بیشترین تعدادِ کتابخانه با هم رقابت می‌کنند یا بر سرِ بخشیدن بیشترین
مقدار بورسِ تحصیلی به نیازمندان و حتی بر سرِ پرداخت بیشترین مالیات، این رقابت‌ها
چرخه‌ی مثبت بهتر‌شدنِ امور را راه می‌اندازند. همانطور که ما، قهرمانان ورزشی را به
چالش می‌کشیم تا باجدیت با همدیگر مبارزه کنند. البته برای سرگرمی و در قالب قوانین
مشخص.
زندگی بدون محدودیت‌ها به
سختی می‌تواند رضایت‌بخش باشد. میلیاردرهایی که مالیات می‌پردازند، کمتر از آنهایی
که نمی‌پردازند، شاد و خوشبخت نیستند.
برای کسانی که مشغول رقابت
یک بُعدی هستند، این یک بازی است، یک سلسله مراتب است و داشتن یک موقعیت در رتبه‌بندی
است که اهمیت دارد. در واقع این در مورد هر کسی که به موقعیت‌اش در جدول بها می‌دهد،
صادق است. محدودیت‌ها و حدمرزها باعث می‌شوند بازی‌های موقعیت(games of status) به وجود بیایند.
نظرات
ارسال یک نظر