ولی در واقع، همه چیز، یک
پُرتره از همان چیز است.
این فهم و درک گذرای ما از
جهان است، نه یک تجربه واقعی از آن.
ما همه چیز را از پشت عینک
خودمان تماشا می‌کنیم، آنها را با توقعات‌مان سبک سنگین می‌کنیم و داستانی می‌سازیم
که بیانگر انتظاری است که ما از اتفاقات پیرامون خویش داریم.
ما از همه تعاملات دور و برمان،
برای خود داستان می‌سازیم. قصه‌ای که به ندرت پیش می‌آید که حتی واقعیتی قابل پذیرش
برای خودمان باشد.
برای اینکه کارها آسان‌تر
پیش بروند، بهتر است با این پیش‌فرض سراغ کارها برویم و بطور منظم به خودمان یادآوری
کنیم که: « بر اساس فهم و تجربه من، چیزی که او گفت این بود که...»
️
نظرات
ارسال یک نظر