همیشه آدمهای خوشبین، کمی
ناامید و سرخورده میشوند. 
اگر نسبت به امکانات موجود،
زندگی خود را بچینید، با تکیه بر این ایده که میتوان اوضاع را با یک پشتکار سخاوتمندانه
بهسازی کرد، میتوانید مشارکت بقیه را جلب کنید و سهمتان را ایفا نمایید. و در اینصورت،
حتی اگر به مقصد نرسیدید، زیاد ناراحت نمیشوید.
راه دیگر آنست که بر وجود
محدودیتها پافشاری کنید، بدبین باشید، مامور و معذور رفتار کنید، فقط سرتان به کار
خودتان باشد و در انتظار بدترین اتفاق به سر ببرید. 
حتی اگر با بدبینی بتوانید
از کمی ناامیدی هم اجتناب کنید، ارزشی ندارد چون همهی این خطرکردنها، عرق ریختنها
و ارتباطات چه معنایی خواهند داشت وقتی به بهترکردن اوضاع منتهی نشود.
نظرات
ارسال یک نظر