قضیه دو دوتا چهارتاست. شما
قرار است در اغلب رقابت‌هایی که وارد می‌شوید، بیازید. غیر از این نمی‌تواند باشد.
در رقابت صد، هزار یا یک میلیون نفر، فقط یکی برنده است.
یعنی قرار است نحوه‌ی باختن
شما ارزیابی شود نه بُردن‌تان.
برای بُردن، همیشه باید به
کل روش‌ها مسلط باشید، قضاوت دقیقی از چیزی که از شما می‌خواهند داشته باشید، مثل بقیه
تعلیم دیده باشید، ولی فراتر از سایر رُقبا ظاهر شوید.
ولی راه باختنِ سرافرازانه
آنست که امکان [جدیدی] خلق کنید. نوآوری کنید. کاری سخاوتمندانه انجام دهید که ارزشش
را داشته باشد که درباره‌اش حرف بزنند.
اگر قرار است ببازید که احتمالا
هم خواهید باخت، چرا با سربلندی نبازید؟
نظرات
ارسال یک نظر