دیروز وقتم را صرف نگرانی از بابت خورده‌شدن
توسط یک خرس یا ابتلا به وبا به خاطر نوشیدن آب در خانه نکردم!
ما در طول زمان، لایه‌هایی از عایق، بین خودمان
و جهان اطراف ایجاد کرده‌ایم.
کفش‌ها راه‌رفتن را آسان‌تر کرده‌اند. می‌توانیم
بدون وارسیِ مداوم جلوی پایمان از ترس سنگ یا آلودگی، پای خود را روی زمین بگذاریم.
این عایق نامرئی، شکلی از تمدن است.
عایق وقتی برای همه در دسترس نباشد، به یک
امتیاز ویژه تبدیل می‌شود. ما باید به خاطر همین خاصیت نامرئی‌بودن و بهترکردن اوضاع،
به عایق توجه کنیم و بدانیم که وجود دارد و کاری انجام می‌دهد.
اگر دیگران هم کفش دارند، چیزی از عملکرد کفش
شما کم نمی‌کند ولی اگر ندارند، هر کار دیگری که برای همکاری با شما، با من و با هرکس
دیگری انجام دهند، متفاوت می‌شود.
ما در مورد پیشنهاد گسترده‌ی عایق به همگان،
کار شرم‌آوری انجام داده‌ایم: دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، آب پاک، کفش‌های خوب،
آزادی در برابر ترس از وحشی‌گری‌های حکومت و فایده‌ی شک‌کردن که به راحتی از آن غفلت
می‌شود. چون به این‌ها بیش از حد، هر روز و نسل‌اندرنسل پرداخته‌ایم.
تقریباً غیرممکن است که من بتوانم لیستی از
چیزهایی که دیروز نگران‌شان نبودم، تهیه کنم. ما باید بیش از اندازه کار کنیم تا همین
رفاه واقعی برای مردمان بیشتری تامین گردد.
️
نظرات
ارسال یک نظر