همه‌ی ما احاطه شده‌ایم.
هرکس در طول زندگی، مشکلات
خودش را دارد. یکی ممکن است انگشت پایش را به پایه‌ی میز کوبیده باشد (stubbed toe) یا
پرداخت قسط ماشین را فراموش کند و یا در حالِ مطالعه برای یک امتحان باشد. مشکلات بزرگ
تا کوچک. هر کدام از ما، ترس‌ها و درد و رنج‌های خودمان را داریم.
موضوع این است که تا پیش از
این، مشکلات، محلی و خاص بودند و خارج‌شدن از حال‌و‌هوای حزن‌آلود‌مان، حداقل برای
لحظاتی هم که شده، کار آسانی بود چون هرکس، چیز دیگری داشت که جوری با آن سر کند.
در یک ماه اخیر، برای هیچ‌کس،
دیگر از این خبرها نیست. (کرونا(
شما نمی‌توانید خودتان را
کنار بکشید و باید سعی کنید، یکجوری این مشکل را در چشم‌اندازتان جا دهید. چون هر تعاملی
با دیگران، این داستان را تقویت می‌کند.
ولی...
همزمان ما در اتاقِ انعکاسِ
صدایی هستیم که صدای داستان ما را تقویت می‌کند و ما واقعاً می‌دانیم که این صدای خود
ماست.
صدای ما باهم.
ما همگی در یک کشتی واقعی
و بزرگ هستیم.
این یک تقلا برای رسیدن به
سمت دیگر ماجراست. یک توزیع غیر‌یکنواخت، یک داستان غم‌بار و یک چالش. ولی ما به کمک
همدیگر و با اهمیت‌دادن به موضوع و سخاوتمندی‌مان، به چشم‌انداز، امکانات و امید، دست
خواهیم یافت.
️
نظرات
ارسال یک نظر