برای ما انتخابِ «نگرانی»، کار آسانی است. جهان زیر و رو شده است، تلاش‌ها ادامه دارند و فاجعه‌ی غم‌باری به طور غیریکنواخت ولی وسیع، در حال گسترش است. (کرونا.م)
نگرانی، توانِ زیادی از ما می‌گیرد و در عین
حال برخلاف تمرکز، یادگیری یا اقدام، هیچ ارزشی به وجود نمی‌آورد. همزمان بر اساس افق
زمانیِ پاندمی، همین «انتظارکشیدنِ» ساده هم کارِ وسوسه‌انگیزی است. انتظارکشیدن برای
بازگشت به شرایط عادی. ولی در تمام این مدت، زمانی که صرف انتظارکشیدن می‌کنیم، همان
زمانی است که صرف یادگیری، راهنمایی و برقراری ارتباط نمی‌کنیم.
انتظار کشیدن نوعی اتلاف وقت است. در حالیکه
زمان کمیاب است و هدردادنِ آن شرم‌آور است.
تصور کنید اگر ما حتی تصمیم می‌گرفتیم که نیمی
از انتظارکشیدن‌ها و نگرانی‌هایمان را کم کنیم، به چه کشف‌هایی که نائل نمی‌شدیم، چه
مهارت‌های زیادی که یاد نمی‌گرفتیم و چه تغییرِ نگرشِ چشمگیری که در ما به وجود نمی‌آمد.
ما هنوز هم می‌توانیم منتظر بمانیم. ما هنوز
هم می‌توانیم نگران باشیم. ولی شاید بتوانیم راهی بیابیم که این انتظار و نگرانی را
کمتر کنیم.
️
نظرات
ارسال یک نظر