در واقع فقط دو جور می‌شود
درباره‌ی تقلب موضع‌گیری کرد:
«ما تقلب نمی‌کنیم.»
«ما تقلب می‌کنیم، به شرطی که بتوانیم از زیرش در برویم و مجازات نشویم.»
«ما تقلب نمی‌کنیم»، یعنی ما به ارزشِ بازی، باور داریم. این یک بیانیه‌ی
اخلاقی، متعهدانه و شجاعانه است که برای فرآیند، احترام قائل است.
«اگر بتوانیم تقلب می‌کنیم»، یعنی ما فقط به نتایج باور داریم، به هر
قیمتی که تمام شود. این باور، سیستم را بی‌ارزش می‌کند، چون اگر همه تقلب کنند، سیستمی
باقی نخواهد ماند.
آدم‌های متقلب، با افتخار
و با صدای رسا از موفقیت در کارهایشان حرف می‌زنند، چون می‌خواهند تقلب‌شان را عادی
جلوه دهند.
رقابت‌کنندگانِ ماهر که واقعاً
خواهان برنده‌شدن هستند، به خوبی می‌داند که تقلب، خیلی از برنامه‌هایی را که تنظیم‌کرده‌اند،
نابود می‌کند. چون زمانی که تقلب رایج شود، کسی سیستم را به هم می‌زند که بار اول با
تقلب برنده شده است و جرأت تقلب‌های بیشتری را نیز پیدا کرده است، نه کسی که واقعاً
لایق برنده‌شدن باشد.
مخالفت با تقلب، نشانه‌ی آنست
که شما طالب رقابت هستید.
در هر جامعه‌ای، افرادی در
هر تیم وجود دارند که تقلب را تنها شانس خودشان می‌دانند.
سیستم‌های ما فقط وقتی در
برابر تقلب مقاومت می‌کنند که جامعه، یکپارچه دست‌به‌کار شود و جلوی تقلب بایستاد.
چون حضور در تیمی که با تقلب برنده می‌شود، عاقبتی بجز خودتخریبی نخواهد داشت.
نظرات
ارسال یک نظر